Το μάθημα αρχίζει με Άλφα: Αντίσταση, Αλληλεγγύη Αυτοοργάνωση

Λίγα λόγια για την συγκυρία

Σχεδόν δύο χρόνια τώρα η πανδημία του κορονοϊού αποτελεί δυστυχώς έναν καθοριστικό παράγοντα που διαμορφώνει την καθημερινότητά μας και τις ζωές μας. Όλο αυτό το διάστημα διαπιστώνουμε πως η κυβέρνηση δεν έχει λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ενίσχυση του συστήματος της δημόσιας υγείας και την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας. Αντιθέτως ενίσχυσε τα σώματα ασφαλείας δημιουργώντας ένα κλίμα τρομοκράτησης, έδωσε υπέρογκα ποσά στα κανάλια και μετακύλησε πλήρως την ευθύνη στους πολίτες.

Την κατάσταση αυτή καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και με το άνοιγμα των σχολών μας. Είναι σαφές ότι η τηλεκπαίδευση υπήρξε μια προβληματική διαδικασία, καθώς συχνά κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τεχνικά ζητήματα και επιπλέον αποτελεί έναν τρόπο μάθησης που δεν προωθεί τον διάλογο μεταξύ καθηγητ(ρι)ών και φοιτητ(ρι)ών, με τα τελευταία να γίνονται συνήθως παθητικοί δέκτες της διδασκαλίας. Επομένως, η δια ζώσης επαναλειτουργία των σχολών μας και η επιστροφή μας στον κοινωνικό μας χώρο ήταν αναγκαία. Ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι τα μέτρα τα οποία έχουν ληφθεί έτσι ώστε να εξασφαλιστεί το ασφαλές άνοιγμα των πανεπιστημίων δεν επαρκούν. Συγκεκριμένα, το μόνο μέτρο που τηρείται είναι αυτό της χρήσης μάσκας. Οι αποστάσεις, ειδικά σε μαθήματα με μεγάλα ακροατήρια (όπως σε αρκετά τμήματα της σχολής μας), είναι αδύνατο να τηρηθούν, λόγω της έλλειψης χώρου.

Αντί λοιπόν το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση να φροντίσουν να ληφθούν όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα, προχωρούν σε ένα διαχωρισμό μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων φοιτητών, με τα τελευταία να επωμίζονται το οικονομικό κόστος των διαγνωστικών τεστ. Ο διαχωρισμός αυτός δεν αποτελεί ορθό μέσο προώθησης του εμβολίου, το οποίο σαφώς και αποτελεί σημαντικό όπλο απέναντι στην πανδημία. Για ακόμη μια φορά λοιπόν, επισημαίνεται αποκλειστικά η ατομική ευθύνη, χωρίς να αναγνωρίζονται οι κρατικές ευθύνες αλλά ακόμα και οι ευθύνες των ίδιων των ιδρυμάτων σχετικά με το ασφαλές άνοιγμα των σχολών.

Παράλληλα, επιστρέφουμε σε ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα λειτουργεί υπό ένα ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο, όπως αυτό διαμορφώνεται από τον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Ήδη ήρθαμε αντιμέτωπα με την εφαρμογή πτυχών του νόμου αυτού, συγκεκριμένα με το μέτρο της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, που άφησε πλήθος μαθητ(ρι)ών εκτός της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Συνολικά, ο νόμος αυτός διαμορφώνει ένα πανεπιστήμιο εντατικοποιημένο, στείρο εξεταστικό κέντρο, σε ένα χώρο που θα χάσει το κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα του, αφού στην ουσία ο νόμος ποινικοποιεί την συνδικαλιστική/ πολιτική δραστηριότητα εντός αυτού και μειώνει τον χρόνο σπουδών στα ν+2 έτη.

Φοιτητικός Σύλλογος

Κάθε φοιτήτρια/ης/ο από την στιγμή που εγγράφεται στο τμήμα του αποτελεί μέλος του φοιτητικού συλλόγου. Κυριότερο όργανο αυτού αποτελεί η Γενική Συνέλευση. Σε αυτή μπορούν να παρέμβουν, δηλαδή να συμμετάσχουν να πάρουν τον λόγο και να συναποφασίσουν όλα τα μέλη του συλλόγου. Η διεξαγωγή της για την λήψη αποφάσεων προϋποθέτει την συμπλήρωση της ορισμένης απαρτίας ώστε να διασφαλίζεται ο αμεσοδημοκρατικός και συλλογικός χαρακτήρας του. Στην Γ.Σ. συζητούνται από θέματα της σχολής μέχρι και ζητήματα της επικαιρότητας- κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Εκεί, μέσω της ψηφοφορίας επί των ψηφισμάτων και των πολιτικών πλαισίων/κειμέ-νων, αποφασίζονται οι θέσεις και οι δράσεις του συλλόγου.

Ακόμα, όργανο του συλλόγου αποτελεί το Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο προκύπτει μέσα από τις φοιτητικές εκλογές. Εμείς, εφόσον έχουμε εκλεγεί σε αυτό, επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε ως πολιτική δύναμη και όχι ως ατομικότητες. Θεωρούμε ότι και αυτό πρέπει να συνεδριάζει ανοιχτά, καθιστώντας δηλαδή τις διαδικασίες του προσβάσιμες σε όλα τα μέλη του συλλόγου. Οι διαδικασίες του εξασφαλίζουν ευελιξία για ζητήματα που προκύπτουν και έχουν ανοίξει ή πρόκειται να ανοίξουν στο φοιτητικό σώμα. Οφείλει να πράττει με βάση την πολιτική γραμμή που προκύπτει από τις γενικές συνελεύσεις και είναι υπόλογο στον σύλλογο.

Το Πανεπιστήμιο που διεκδικούμε

Διεκδικούμε ανοιχτούς συλλόγους και διαδικασίες στις οποίες θα μετέχουν όλοι οι φοιτητές και όλες οι φοιτήτριες, συναποφασίζοντας για τις σπουδές και το μέλλον τους, με βασικότερο όργανο τις γενικές συνελεύσεις. Απέναντι στον ατομικισμό, προτάσσουμε την αλληλεγγύη και την συνεργασία των φοιτητών/τριών. Για εμάς το Πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης, όπου μέσω των σχημάτων και κυρίως των συλλογικών διαδικασιών διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Είναι επίσης ένας χώρος μάθησης και ουσιαστικής γνώσης, κοινωνικά χρήσιμης, όχι στείρας και μονόπλευρης, μιας γνώσης που δεν θα εξυπηρετεί τις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου. Παράλληλα, απαντάμε στην εντατικοποίηση των σπουδών προτάσσοντας τη σημασία του ελεύθερου χρόνου, απαραίτητος για όλες/ους/α μας, πόσο μάλλον για τα συμφοιτητά μας τα οποία εργάζονται. Παλεύουμε επομένως για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, με την ενεργή συμμετοχή του συνόλου των φοιτητών στα κοινά. Αγωνιζόμαστε για το Πανεπιστήμιο, όπου όλοι οι φοιτητές και όλες οι φοιτήτριες θα έχουν λόγο.

Στόχος μας είναι ένα Πανεπιστήμιο που δε θα αποτελεί αυταρχικό εκπαιδευτήριο με σκοπό την παραγωγή πειθαρχημένων νέων εργαζομένων. Αγωνιζόμαστε για ένα Πανεπιστήμιο που θα καλλιεργεί τη φαντασία και την κριτική σκέψη, θα οξύνει τις κοινωνικές ευαισθησίες και τις πολιτικές ανησυχίες και θα ενισχύει τη συλλογικότητα. Ένα Πανεπιστήμιο ανοιχτό, που θα συνιστά εστία κοινωνικών αγώνων και αμφισβήτησης, θα κοινωνικοποιεί τη γνώση και θα δίνει στους νέους ανθρώπους τη δυνατότητα να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν κι αυτά που τους αξίζουν.

Ποιες/οι/α είμαστε;

Συμμετέχουμε στην Αριστερή Ενότητα (ΑΡ.ΕΝ), η οποία αποτελεί μια δικτύωση αυτόνομων σχημάτων, που προασπίζεται την ενότητα δράσης της αριστεράς απέναντι στην κοινή επίθεση που εξαπολύουν οι κυρίαρχοι. Παράλληλα, όμως, σε κάθε σχολή η ΑΡ.ΕΝ. εξειδικεύει τη δράση της ανάλογα με τα ιδιαίτερα ζητήματα του εκάστοτε κοινωνικού χώρου, μέσα από τις συμμετοχικές, μη ιεραρχικές, οριζόντιες διαδικασίες της, σε αντίθεση με τις παρατάξεις που λειτουργούν ιεραρχικά.

Η δράση μας, λοιπόν εδράζεται στον  πανεπιστημιακό χώρο με μέριμνα πάντα τη σύνδεση των φοιτητικών αγώνων με τα ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Βασική μας πεποίθηση είναι ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να συνδέεται με την κοινωνία, αφού και εμείς δεν είμαστε μόνο φοιτητές/τριες, αλλά έχουμε πολλαπλές ταυτότητες. Συνεπώς, πέρα από τα ζητήματα του  πανεπιστημίου, ενδιαφερόμαστε για το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα, μετέχουμε στο αντιφασιστικό κίνημα, στο φεμινιστικό και σχετικό με ζητήματα γύρω από το έμφυλο και lgbtq+ κίνημα, μας απασχολούν τα οικολογικά προβλήματα. Επιμένουμε πεισματικά στον αγώνα για ποιοτική δημόσια και δωρεάν παιδεία και παλεύουμε για μια δίκαιη κοινωνία που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας.

Όσον αφορά τον τρόπο που δρούμε προτάσσουμε τις αμεσοδημοκρατικές, πλουραλιστικές διαδικασίες τόσο των σχημάτων μας όσο και του εκάστοτε Συλλόγου, όπου συναποφασίζουμε και συνυλοποιούμε. Θεωρούμε ότι δεν οφείλουμε απλώς και μόνο να διεκδικούμε, αλλά και να δημιουργούμε, πραγματοποιώντας δράσεις όπως αντι-μαθήματα, εκδηλώσεις/συζητήσεις και προβολές. Για εμάς δεν υπάρχουν ειδικοί και ειδικές και υπό αυτό το πρίσμα εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες είμαστε οι καταλληλότεροι/ες να αναδείξουμε  τις ανάγκες μας αλλά και να βρούμε τρόπους επανοικειοποίησης των σχολών μας. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αντιπληροφόριση.

Τέλος, κρίνουμε αναγκαία τη συνεργασία με τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς. Στην σχολή μας μάλιστα τα τελευταία χρόνια συμμετέχουμε στις εκλογές από κοινού με τα σχήματα ΣΑΦ-ΚΑΡΦΙ ΕΑΑΚ. Δεν μένουμε όμως μόνο στην εκλογική συνεργασία, αλλά επιδιώκουμε μέσα από την καθημερινή  μας δράση να δημιουργήσουμε τομές με το παρελθόν προσπαθώντας να χτίσουμε μία συλλογικότητα χωρίς τις παθογένειες που έχουμε συναντήσει.

Τοποθετούμε το “εμείς” πάνω από το “εγώ” και οραματιζόμαστε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και ένα πανεπιστήμιο στο ύψος των αναγκών μας.

 

Να μην γίνει ο φόβος συνήθεια μας!

 

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο 15χρονος Αλέξης βρισκόταν στα Εξάρχεια με την παρέα του όταν μετά από έναν διαπληκτισμό που είχε με 2 αστυνομικούς, ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας τον δολοφόνησε στοχεύοντας με το όπλο στην καρδιά του. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος και η αντίδραση της κοινωνίας άμεση. Η αφαίρεση της ζωής ενός παιδιού από ένα όργανο της ‘τάξης’ είχε ως αποτέλεσμα την εξέγερση και τη συλλογική αντίδραση και διεκδίκηση.

Με έναυσμα τη δολοφονία του Αλέξη, τον Δεκέμβρη του ‘08 δημιουργήθηκε ρήγμα στην ελληνική κοινωνία. Ένας ξεσηκωμός, μια συνολικότερη αντίσταση, ένα κίνημα που οδήγησε τον κόσμο στους δρόμους ενάντια τόσο στην αστυνομοκρατία και την καταστολή όσο και στην παγκόσμια οικονομική κρίση και τη νέο-φιλελευθεροποίηση της κοινωνίας. Το κίνημα που συσπειρώθηκε έφερε στην επιφάνεια τη σαθρότητα και τις παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας εν γένει.

Τα γεγονότα αυτά διαπιστώνουμε το πώς παραμένουν επίκαιρα ακόμα και σήμερα. Από τις πρώτες μέρες της εκλογής της το καλοκαίρι του 2019 η ΝΔ έδειξε το αυταρχικό της πρόσωπο, ιδιαίτερα απέναντι στην νεολαία, καθώς μια από τις πρώτες αποφάσεις της υπήρξε η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Παράλληλα, με τον νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη δρομολόγησε την είσοδο της αστυνομίας στα ΑΕΙ.

Η νεολαία στοχοποιήθηκε σε όλη την διάρκεια της πανδημίας και βρέθηκε να κατηγορείται για την διάδοση του ιού. Μάλιστα, σε όλη αυτή την περίοδο, είδαμε το πώς την στιγμή που οι νοσοκομειακές δομές ασφυκτιούσαν, η κυβέρνηση επέλεξε να ενισχύσει το σώμα της αστυνομίας (προσλήψεις, αγορά οχημάτων). Η όξυνση της κρατικής καταστολής έγινε φανερή στις 17 Νοέμβρη και στις 6 Δεκέμβρη του 2020, στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης πριν μερικούς μήνες, αλλά και στις πρόσφατες κινητοποιήσεις των πυροσβεστών . Πριν από περίπου δύο μήνες, είδαμε δυστυχώς το πώς αυτή η καταστολή και βία κατέληξε σε μια ακόμα κρατική δολοφονία, αυτή του Νίκου Σαμπάνη.

Η βία που αντιμετωπίζουμε είναι βία που απευθύνεται σε κάθε άτομο και συλλογικότητα που σκέφτεται διαφορετικά, δρα διαφορετικά και δεν πειθαρχεί στο κυρίαρχο. Με πρόσχημα την ασφάλεια, κάθε μορφή αντίλογου και αντίστασης ποινικοποιείται.

Έχοντας ως ορόσημο τα γεγονότα του ‘08, όπου ο κόσμος έδειξε φανερά την εναντίωσή του στα τεκταινόμενα, είναι αναγκαίο να μην είμαστε αδρανείς, να αντισταθούμε στις πολιτικές των από πάνω, να διεκδικήσουμε τους όρους ζωής που μας αξίζουν. Η καταστολή και η πολιτική πειθάρχησης δεν θα περάσουν. Είμαστε αυτές/οί που δεν κουράστηκαν ακόμα. Θα μας βρίσκουν απέναντί τους σε κάθε τέτοια προσπάθεια μέχρι να ξαναχτίσουμε την κοινωνία των ονείρων μας. Έναν κόσμο που να μας χωράει όλες, όλους και όλα.

Να μην γίνει ο φόβος συνήθεια μας!

Η βία και οι εκφάνσεις της σε περίοδο καραντίνας

Όταν ρομαντικοποιούμε την καραντίνα, ρομαντικοποιούμε ένα προνόμιο.

Το προνόμιο αυτών που δεν υφίστανται καθημερινά τον κύκλο βίας που διευ κολύνει ο εγκλεισμός μας στο σπίτι. Βία που διακρίνεται σε πολλά επίπεδα, βία στην οποία οφείλουμε να παρέμβουμε.

Το κράτος μιλά για «ποιοτικό χρόνο με τους αγαπημένους μας», για «εποικοδομητική απασχόληση», για «ατομική ευθύνη», για «υπευθυνότητα»

Φαίνεται να αγνοεί ότι πολλές και πολλοί βρίσκονται εγκλωβισμένες/οι με τους κακοποιητές τους. Πρόκειται για ενδοοικογενειακή βία με δυνητικούς θύτες και θύματα όλα τα μέλη μίας οικογένειας. Στατιστικές έρευνες που τρέχουν αυτή την περίοδο μιλούν για αύξηση στις κλήσεις τηλεφωνικών γραμμών που αφορούν στην ενδοοικογενειακή βία όσο διανύουμε αυτές τις συγκυρίες.

Δεν μπορεί κανείς να κάνει λόγο για «ασφάλεια», «προστασία», «δημιουργική απομόνωση» υπό αυτές τις συνθήκες.

Τα «εν οίκω μη εν δήμω», μία νοοτροπία που επιτρέπει στους κακοποιητές κάθε μορφή τραυματικής συμπεριφοράς εδώ και χρόνια, πρέπει να σταματήσει. Με κοινωνικούς χώρους και εργασίες να έχουν σε ένα μεγάλο μέρος τους κλείσει, βλέπουμε απλώς ανθρώπους ανήμπορους να ξεφύγουν από τη βία και την καταπίεση. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Ο ρόλος μας είναι να διευκολύνουμε κάθε θύμα να αποδράσει, να σπάσει τον κύκλο.

Κάνουμε το αναγκαίο βήμα να δράσουμε υπέρ τους καλώντας γραμμές που παρέχουν την κατάλληλη βοήθεια/ καθοδήγηση.

Αλλιώς εν καιρώ ο πόνος και η βία θα ταξιδεύει ανάμεσα στις οικογένειες μέχρι κάποιος/α να τολμήσει να αντιδράσει, να μιλήσει.

Παράλληλα, πλέον με μεγαλύτερη συχνότητα, αναρτώνται άρθρα που αποκαλύπτουν τις γυναικοκτονίες που συμβαίνουν γύρω μας. Μάλιστα, με πρόφαση τον COVID19, την κατάχρηση της ψυχολογικής φθοράς που προκαλεί ο εγκλεισμός και των απαράδεκτων αστεϊσμών, για τα ΜΜΕ οι δολοφονημένες γυναίκες ήταν θύματα της καραντίνας και της "τρέλας" που προκάλεσαν αυτές στον σύντροφό τους. Για τις φυλλάδες το να αφαιρείς τη ζωή μιας γυναίκας είναι απλώς μία στιγμή παραφροσύνης.

Από τους αστυνομικούς που δολοφονούν σε δημόσια θέα συζύγους και φίλες τους για φερόμενες δικαστικές διαμάχες, μέχρι φοιτητές που καταλήγουν να σκοτώνουν τη γυναίκα με την οποία συζούν, βλέπουμε σε επανάληψη το πρόσωπο της έμφυλης βίας. Μέσα από άλλους κοινωνικούς ρόλους και άλλες κοινωνικές θέσεις.

Η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες είναι αληθινές. Είναι όλες οι ενδείξεις που και πάλι παραβλέπουμε για μεγάλα χρονικά διαστήματα ,συνειδητά, οι οποίες κλιμακώνονται μέχρι να φτάσουμε σε μία ακόμη γυναικοκτονία. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια αυτών των εγκλημάτων. Ακούμε πάντα για «έγκλημα πάθους», «μοιραίο ατύχημα», «λάθος εν βρασμώ ψυχής», πλέον για «έκλημα εγκλεισμού». Για ακόμη μια φορά είδαμε επικεφαλίδες να προσπαθούν να ξεπλύνουν μια δολοφονία καταφεύγοντας στην επίκληση του “καλού παιδιού”, που αυτή τη φορά ήταν «ο φοιτητής ιατρικής που δεν άντεξε την αναγκαστική συγκατοίκηση».

Δεν είναι η καραντίνα, είναι η πατριαρχία!

Ίσως, όμως, η πιο σιωπηλή μορφή βίας και η πιο απρόβλεπτη είναι αυτή που ασκούμε στον εαυτό μας.

Αρκετά άτομα γύρω μας, είτε υποφέρουν διαγνωσμένα είτε όχι, από κάποια ψυχική διαταραχή, προσπαθούν να εκτονώσουν τη βία που δέχονται ασκώντας βία στον εαυτό τους. Το Παρατηρητήριο αυτοκτονιών του οργανισμού Κλίμακα κατέγραψε 51 αυτοκτονίες το διάστημα αυτό (26/2-30/3), τα περισσότερα περιστατικά σημειώθηκαν στην Αττική (18%) και Κρήτη (20%). Όπως αναφέρεται στη στατιστική έρευνα του οργανισμού , τα στοιχεία αυτά έως τώρα δεν παρουσιάζουν μεγάλη διαφοροποίηση σε σχέση με προηγούμενες χρονικές περιόδους, ωστόσο η καταγραφή βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξει σημαντική αύξηση στο επόμενο διάστημα του υποχρεωτικού εγκλεισμού. [www.klimaka.org.gr]

Ο αυτοτραυματισμός με όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει, είτε έκδηλες, είτε άδηλες, μάς θυμίζει ότι είναι εξίσου επικίνδυνος. Φυσικά, η δική μας θέση είναι στο πλαίσιο της αλληλεγγύης και της αλληλοϋποστήριξης να παρέχουμε όση βοήθεια μπορούμε στα άτομα που φανερά υποφέρουν από αυτό, πάντα σεβόμενοι/ες τη σύνθετη και λεπτή φύση του ζητήματος. Μερικές φορές το να γνωρίζουν ότι ο/η ένοικος στον κάτω όροφο θα είναι εκεί για εκείνους, είναι κρίσιμο για την εξέλιξη της ψυχικής υγείας.

Ειδικά σε μία περίοδο που η απομόνωση κάνει το θύμα να ασφυκτιά ψάχνοντας διέξοδο με κάθε τρόπο.

Στο πλαίσιο της καραντίνας δεν μπορούμε να παραβλέψουμε μορφές βίας που μπορεί να μην είναι αυτόματα ορατές αλλά προκαλούν σημαντικές επιπτώσεις όπως να επηρεάζουν τη διάθεση και την κρίση πολλών ανθρώπων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της παραπληροφόρησης και της τρομολαγνείας των ΜΜΕ.
Οι πληροφορίες που δεχόμαστε κάθε μέρα το τελευταίο διάστημα από το Υπ. Πολιτικής Προστασίας στα δελτία ειδήσεων, δεν έχουν αποκλειστικά ενημερωτικό χαρακτήρα. Καλλιεργούν φόβο και τρόμο στις κοινές συνειδήσεις όπως συνηθίζουν άλλωστε) και προκαλούν άγχος για την επόμενη μέρα. Εικόνες μέσα από εντατικές με ανθρώπους να ψυχορραγούν ή ομογενείς που βγαίνουν στα παράθυρα των ειδήσεων να καλούν τον κόσμο να Μείνει Σπίτι δεν εμπνέουν ασφάλεια και σιγουριά.
Επιπλέον, παρατηρούνται περιστατικά παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ, όπως τα ψεύτικα βίντεο από την “πολυκοσμία” στην παραλία θεσσαλονίκης. Τέτοια περιστατικά εντείνουν περισσότερο την τρομολαγνεία που επικρατεί και βλάπτουν ιδιαίτερα ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, και ανθρώπους που ζουν μόνοι τους.

Εκτός από τα ΜΜΕ βέβαια, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ κατέχει κι άλλους μηχανισμούς ώστε να διεκπεραιώσει τους στόχους της και να επιβάλλει τη κυρίαρχη ιδεολογία της. Εν προκειμένω η ραγδαία αύξηση της καταστολής εν όψει των μέτρων που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση του covid-19 και την μείωση διασποράς της εγείρουν κάποιους προβληματισμούς. Καθημερινά γνωστοποιούνται καταγγελίες σχετικά με τη βία και την αυθαιρεσία των αστυνομικών ( πχ πρόστιμο σε άστεγο και προσφύγισσα στη Μόρια, κακομεταχείρηση ηλικιωμένου από δημοτικούς αστυνομικούς) τα οποία δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν ως μεμονωμένα περιστατικά. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην προχωράει σε μαζικές προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, να μην φροντίζει για τον απαραίτητο εξοπλισμό ατομικής προστασίας και να μην ενισχύει το δημόσιο σύστημα υγείας.
Μάλιστα, στις σημερινές κινητοποιήσεις που πραγματοποίησαν γιατροί, νοσηλευτές και λοιπό υγειονομικό προσωπικό στα αίθρια των νοσοκομείων τους τηρώντας τις αποστάσεις ασφαλείας -με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας 7/4- και διεκδικώντας την υλοποίηση των αιτημάτων τους και την επαρκή ενίσχυση του ΕΣΥ, βρέθηκαν αντιμέτωποι με κρατικές δυνάμεις καταστολής. Συγκεκριμένα, αστυνομικοί πραγματοποίησαν αυστηρούς ελέγχους (βλ. κωδικό μετακίνησης κτλ) και παρέμειναν επίμονα στους χώρους των κινητοποιήσεων επιδιώκοντας να τις παρεμποδίσουν.

Ήδη από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησής της η ΝΔ έδειξε πως η καταστολή στο πλαίσιο του δόγματος ’νόμος και τάξη’ ιεραρχούνται ψηλά στην ατζέντα της καθώς θέλει να επιβληθεί και συντηρηθεί κάνοντας τους/ις φοιτητές/τριες και τους/τις εργαζομένους/ες αλλά και κάθε μέλος της κοινωνίας πειθαρχημένο.

Μένουμε Σπίτι, ακολουθούμε τα μέτρα, προστατεύουμε τους εαυτούς και τους συνανθρώπους μας από τον ιό με αίσθημα συλλογικής ευθύνης, αλλά ποιος θα προστατέψει εμάς από τους προστάτες;

Η βία που δεχόμαστε είναι και από τους υποστηρικτές του νεοφιλελεύθερου δόγματος που την κρίσιμη αυτή περίοδο δείχνουν ακόμη μια φορά τις προθέσεις τους.
Η βία της εργοδοσίας γίνεται ολοφάνερη καθώς μέσα από αυξήσεις ωραρίων (πχ εργαζόμενοι/ες σε σούπερ μάρκετ) , τις απολύσεις (ή τη μη ανανέωση συμβάσεων) και τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας (κάποιες εταιρείες καθυστέρησαν ή δεν επέβαλαν καθόλου το καθεστώς τηλεργασίας). Στο βωμό της κερδοφορίας το κεφάλαιο φορτώνει στις πλάτες των εργαζομένων τα βάρη της επιδημίας.

Ως Αριστερή Ενότητα τόσο στην ιδιαίτερη σημερινή συγκυρία όπως και σε κάθε συγκυρία, στεκόμαστε δίπλα σε αυτ@ που έχουν ανάγκη, φροντίζουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας με αίσθημα συλλογικότητας, δείχνουμε στήριξη και αλληλεγγύη στ@ εργαζόμεν@ και διεκδικούμε τα αναγκαία για την κοινωνία που οραματιζόμαστε.

Ενάντια στην ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία
Ενάντια στη βία των ΜΜΕ
Ενάντια στη βία της εργοδοσίας
Ενάντια στη βία της κρατικής καταστολής

Σπάμε τον κύκλο της βίας!